30/6/07

ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΡΧΑΙΑΣ ΟΛΥΜΠΙΑΣ 2007

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
6/7- Θέατρο Ολύμπια-Αντιγόνη του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Λ. Βογιατζή
13/7-Θέατρο Ολύμπια- Συναυλία του Γιάννη Πάριου
14/7-Θέατρο Δρούβα-Ο Γαργαλιστής, μουσικό παραμύθι
16/7-Αρχ. Μουσείο Ολυμπιακών Αγώνων-Θέατρο Δρώμενα με την Ολια Λαζαρίδου
21/7-Θέατρο Ολύμπια- Αφιέρωμα στον Ακη Πάνου
22/7-Θ'εατρο Δρούβα-Rootless Root-Σύγχρονος χορός
24/7-Θέατρο Ολύμπια- Ανδρομάχη του Σοφοκλή του Iean Racine
29/7-Θέατρο Δρούβα-25 ταινίες μικρού μήκους από τις Ψηφιακές Φωνές από το Φεστιβάλ Πλατφόρμα Βίντεο
3/8-Θέατρο Ολύμπια- Συναυλία Διονύση Σαββόπουλου
5/8-Θέατρο Δρούβα-Κι οΜος Κινείται- Κόλαση Δάντης. Ακροβατικά και χορός
10/8-Θέατρο Ολύμπια- Μήδεια του Μποστ από τον Σταμάτη Φασουλή
16/8-Θέατρο Δρούβα-Μάρθα Φριντζήλα-The Kubara Proiect
17/8-Θέατρο Ολύμπια- Συναυλία Μιχάλη Χατζηγιάννη
20/8-Θέατρο Ολύμπια-Οταν συμβεί στα πέριξ- Συναυλία Γ. Νταλάρα
26/8-Θέατρο Ολύμπια-Λυσιστράτη του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Γ.Ιορδανίδη
Αρχές Αυγούστου- Αίθουσα Εκθέσεων του ΣΠΑΠ- Εκθεση Ακαδημίας Αθηνών Ελαίας Εγκώμιον
18/8- Ξενοδοχείο Ξένιος Δίας- Εικαστικό με θέμα Μοτέλ
Ωρα έναρξης παραστάσεων 9,30μμ.

23/6/07

ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ


73. Γιώργος Γώτης


ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΡΟΠΟΥΛΗ


Στη «Χρονογραφία» (εκδόσεις «στιγμή»), τη νέα, τέταρτη πια ποιητική συλλογή του Γιώργου Γώτη (προηγήθηκαν: «Ορθρου βαθέος», 1987, «Φυσική Ιστορία», 1991, «Κρυμμένη εικόνα«, 1999, όλα στη «στιγμή»), αποτυπώνεται «μια αναγκαία παραμόρφωση απαλή / όπως παίρνει ο βράχος / από το κύμα σχήμα». Αποτυπώνεται σε όλα τα επίπεδα, κι αυτό είναι το σημαντικό (: το επίτευγμα, για να μιλήσω αξιολογικά). Η εκκωφαντική υπεραναπλήρωση της επίγνωσης (που ολοένα βαραίνει) πως «θα απέλθω και πλέον δεν θα υπάρχω» είναι, όλοι το ξέρουμε, το «λογισμικό» των κάθε λογής νεωτερισμών. Εδώ - βρισκόμαστε στους αντίποδες: Κάποιος παρατηρεί ήρεμα, καρτερικά, την «αρνητική εργασία» του χρόνου - και την αποδίδει αφήνοντας να φανούν τα ίχνη της, να εμφανιστούν αργά αργά, όπως όταν εμφανίζουμε φωτογραφία, πάνω στη δική του δουλειά... Ετσι, όσα είχα γράψει άλλοτε για τον Γώτη μπορώ, από μια άποψη, να τα επαναλάβω - και θα έμοιαζε αρκετό. Αλλά η πραγματική χρησιμότητά τους είναι άλλη: αν τα προϋποθέσω, όπως τον βράχο, καταλαβαίνω πολύ καλύτερα τι άλλαξε, σχεδόν υπόρρητα: βλέπω τι δουλειά έκανε το κύμα. Με μία διαφορά βέβαια: η αρνητική εργασία του χρόνου γίνεται θετική όταν αποτυπώνεται στις φόρμες, στην προσωδία, στο ιδίωμα εντέλει...

Η ωριμότητα (το σεφερικό αυτό φετίχ) είναι έκδηλη, καθώς ο Γώτης αφήνει ν' ακουστεί το βουητό της μπομπίνας μες στη σκοτεινή αίθουσα όπου προβάλλεται «η μικρού μήκους βουβή ταινία / του καθενός μας για τον χρόνο». Δεν θορυβεί, δεν βάζει λόγια. Κι απλώς είναι - «Θολή Παρασκευή ανακατεύει ο ουρανός / τις στάχτες και τις ρίχνει επί δικαίων και αδίκων. / Στα καφενεία ασπρίζει τα μαλλιά αυτών που πίνουν / σιωπηλοί τον καφέ τους και στου καπνού την ανάληψη / αναγνωρίζουν σχήματα μικρών θεών». Σ' αυτούς τους στίχους συνηχούν δύο ποιήματα (εξαιρετικά και τα δύο) του Τέλλου Αγρα - κι οι «μικροί θεοί» εμφανίζονται και αλλού, ως το ισοδύναμο του «μικρού μήκους». Αυτό δεν το επισημαίνω για λόγους φιλολογικούς: ο απόλυτα αφομοιωμένος Αγρας βρήκε δρόμο (τον δρόμο που άνοιξε το κύμα υποσκάπτοντας) να περάσει και να συνυφανθεί - με τον Γκανά, φέρ' ειπείν, που επιμένει, επιμένει (κι αυτό κάτι λέει και για τον Γώτη και για τον Γκανά). Η ρυθμολογία του Γώτη, ειδικά όταν το ποίημα πάει προς το τραγούδι ή προς το δημώδες, επεκτείνει όντως την τομή στους τελικούς δεκαπεντασυλλάβους της «Χριστουγεννιάτικης Ιστορίας» του Γκανά...

Στο δέκατο τεύχος του περιοδικού «Ωλήν» (σ' αυτό μόνο συνεργάστηκα: δεν το συνεκδίδαμε με τον Λάγιο, ας διορθωθεί το λάθος που εντόπισα στο Διαδίκτυο, τα τεύχη πρέπει να επανεκδοθούν σε τόμο κάποτε κι είναι κρίμα να μην εκδοθούν εξαιτίας ενός λάθους, το πολύ πολύ να έχει χαθεί το τεύχος 10...), στο τεύχος λοιπόν το αφιερωμένο στον Γκανά, συμμετείχα με δύο κείμενα: το δεύτερο κατέγραφε τρεις λόγους για τους οποίους θεωρούσα τον Γκανά καλό ποιητή - κι ο τρίτος ήταν η δημόσια παρουσία του: ο τρόπος του να υπάρχει και να πολιτεύεται στον δημόσιο χώρο. Μηδέ την γνώσιν άλλαξα μηδέ την κεφαλήν μου: Στο ένα άκρο του φάσματος, δεν θέλω να διαβάσω τους ακροτελεύτιους στίχους της ««Χρονογραφίας» δίχως να κάνω το τεστ αληθείας. Διέσχισα ένα τοπίο που το φωτίζουν αστραπές από τον Σαχτούρη, όμως η σκοτεινιά (κι η κατάθλιψη) είναι του Σινόπουλου, μα και του Παυλόπουλου και, τώρα πια, και του Αγρα (τι κοριτσογραφία «Της Ρωσίας τα κορίτσια»!) - και έφτασα ν' ακούσω την εξής προτροπή εις ποιητήν: «ησύχασε / μία ακόμη παραίσθηση ήταν». Εχει μεγάλη σημασία το ότι κοιτάω πίσω, τον δημόσιο χώρο της τελευταίας εικοσαετίας, και βλέπω ότι ο Γώτης τα εννοεί αυτά τα λόγια: τίποτα από τα τσιριχτά και το φτεροκόπημα της λογοτεχνικής πιάτσας γύρω από ένα ψίχουλο φήμης δεν ακούγεται στη γωνία εκείνη όπου τον φαντάζομαι να εργάζεται...

Ομως το φάσμα πρέπει να έχει και άλλο άκρο, έτσι δεν είναι; Πέρα από αξιοπρεπής, πρέπει να είναι και ποιητής - αλλιώς τι νόημα έχουν όσα λέμε; Αλλά τα πράγματα εδώ είναι απλά - σαν τον υπολειπόμενο αέρα στους πνεύμονες: μια φορά να εισπνεύσεις, έζησες. Και ο ιατροδικαστής βλέπει τη φυσαλίδα να ανεβαίνει. (Μπρρ! Ακου παρομοίωση! Μ' επηρέασε ο Γώτης - με το σινοπουλικό κλίμα του.) Ετσι λοιπόν είχα πει πολλά κι εγκωμιαστικά για τον Γιώργο Χέλη, φέρ' ειπείν - αλλά ήξερα πως δεν βάδιζα σε λεπτό πάγο αφ' ης στιγμής είχα διαβάσει το εξής: «έκτοτε λοιπόν να με κοιτάς / όπως παιδί τη χούφτα του ν' αδειάζει από άμμο». Κι εδώ λοιπόν - σταυρώνω το βιβλίο και το πετάω ψηλά: μ' αυτό το κόλπο, η γιαγιά μου έβρισκε πάντα τα θέματα της Ιστορίας (λέγεται: «θεολογικό χάκιν»). Ανοίγει λοιπόν η «Χρονογραφία» στο ποίημα «Εγκόλπιον» - και διαβάζω: «Σε μένα θα ερχόσουν σαν βροχή / που πάντοτε φορά τα ίδια ρούχα. / Με τα παπούτσια της ν' ακούγονται / πιο δυνατά κάποιες φορές στον δρόμο». Κι αυτό να 'ταν μόνο, θα έφτανε.




ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 22/06/2007



wap.enet.gr

4/6/07

Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΤΟΥ 44 ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΣΚΟΠΙΑ


Οσοι παραβρέθηκαν (και ήσαν αρκετοί και υποψιασμένοι) το περασμένο Σάββατο στο καφέ του ΣΣ Λεχαινών, είχαν την ευκαιρία να ακούσουν μιαν άλλη άποψη διαφορετική απ΄αυτές που υποστηρίζουν οι δυό πλευρές που συγκρούστηκαν για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας εκείνη τη δραματική εποχή. Αφορμή έδωσε το βιβλίο του Αμαλιαδίτη συγγραφέα Παναγιώτη Οικονομόπουλου "Δεκέμβρης του 1944" , οι παρουσιαστές του βιβλίου Χρήστος Κωνσταντόπουλος και Γιάννης Δεληγιάννης, αλλά και ο ίδιος ο συγγραφέας, που στο τέλος απάντησε σε παρεμβάσεις και ερωτήσεις του κοινού. Οσοι δεν παραβρέθηκαν μπορούν να προμηθευτούν το βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Αρδην".