τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατό του
στην εκδήλωση που οργάνωσε το περασμένο Σάββατο στα Λεχαινά η τοπική Πολιστική Ομάδα Φράγμα
Ο κόσμος που γέμισε την αίθουσα του καφέ-ΟΣΕ στα Λεχαινά χθες Σάββατο βράδυ(26/1), παρακολούθησε με ιδιαίτερη συγκίνηση μια ξεχωριστή βραδιά αφιερωμένη στη μνήμη του Ηλείου ποιητή Γιώργη Παυλόπουλου (1924-2008) οργανωμένη από την τοπική Πολιτιστική Ομάδα Φράγμα. Η βραδιά αυτή ήταν πραγματικά ξεχωριστή, γιατί για τον ποιητή και το έργο του μίλησαν οι νεότεροι φίλοι του, αυτοί που γνώρισαν τον ίδιο και το αγάπησαν και μελέτησαν το έργο του, διάβασαν ποιήματα που διάλεξαν οι ίδιοι και αναφέρθηκαν στα μοναδικά χαρίσματά του, την προσφορά του στην ποίηση αλλά και τον τοπικό πολιτισμό.
Την εκδήλωση άνοιξαν με σύντομες εισηγήσεις και απαγγελίες ποιημάτων, τα μέλη της Πολιτιστικής Ομάδας Διονύσης Κράγκαρης (ήταν ο συντονιστής της βραδιάς), Γιώργος Γώτης και Χρήστος Ντάντος.
Ακολούθησε η προβολή αποσπάσματος από παλιότερη τηλεοπτική εκπομπή της ΕΡΤ αφιερωμένη στον ποιητή και στη συνέχεια πέρασαν από το βήμα διαδοχικά οι φίλοι του ποιητή Γιάννης Σιδηροκαστρίτης, Ελένη Σκάβδη, Γιάννης Παπαναστασόπουλος, Διατσέντα Φανού, Μαργαρίτα Αργυράκη, Χρήστος Κωνσταντόπουλος, Τάκης Λαϊνάς και Θανάσης Κεφάλας.
Η εκδήλωση εκλεισε με δύο σύντομα βίντεο, ένα με απαγγελια δύο ποιημάτων από τον ίδιο τον ποιητή και ένα με φωτογραφικό υλικό από τη ζωή και το ζωγραφικό έργο του Γιώργη Παυλόπουλου.
=======================
ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΗ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟ
Του Χρήστου Ντάντου*
Ήταν το φθινόπωρο, στον κήπο του Τάκη του Λαϊνά, όπου ο Μαρωνίτης μιλώντας περί ποιητικής στα ομηρικά έπη μάς έλεγε: «οι Μούσες δεν δίνουν τη δωρεά της ποίησης χωρίς κάποιο αντάλλαγμα, το οποίο είναι, η σύγχρονη με την δωρεά την ποιητική, αφαίρεση, ενός καίριου σωματικού στοιχείου», και στον Παυλόπουλο ήταν εμφανές (κατά ένα τουλάχιστον μέρος) τι του είχε αφαιρεθεί.
Εντούτοις, ο ίδιος ακατάβλητος, πάντα πρόθυμος για ταξίδια, κουβέντες και ξενύχτια πνευματικότητας, όχι μόνο σ’ έκανε να ξεχνάς την αναπηρία του, αλλά κάποιες φορές ο συνομιλητής του σωματικά εξουθενωμένος, ένοιωθε εκείνος κατά έναν τρόπο μισός.
Λοιπόν για μας (της ομάδας του ηλειακού «φράγματος» εννοώ) η δεκαετία του ’70 διανύθηκε ας πούμε ως δεκαετία Σινόπουλου, (τόσο εκδοτικά «Νεκρόδειπνος» «Χρονικό» «Νυχτολόγιο» κ.λπ., όσο και σε ανθρώπινη επαφή). Μετά την πρόωρη απώλεια (1981) τού μεγαλύτερου (όχι μόνο ηλικιακά, αλλά κι από πλευράς εύρους, συγκρότησης, ηγετικού ρόλου θέλω να πω), απελευθερώθηκε η εποχή Παυλόπουλου, και ευτυχώς για μας· γιατί κρατήθηκε έτσι, ιδιαίτερα ψηλά ο πήχυς.
Στο θερινό χαγιάτι του Αγιαντρέα, κάτω στο εστιατόριο ή στο σπιτάκι της οδού Αλφειού, η Μήτσα, οι ζωγραφιές του (απίστευτα συγκινητική η μέρα όπου έβγαλε ‒ξεχειλίζοντας αίσθημα‒ ένα πάκο εμψυχωμένα του χαρτόνια, και παρότρυνε να μας χαρίσει ‒και με αφιέρωση παρακαλώ‒ ό,τι μας συγκινεί), αξέχαστες οι υποβλητικές διηγήσεις του, οι συναρπαστικές αυτοαναφορές του, ο Σεφέρης η Μαρώ (καμιά φορά ο Σινόπουλος!), πανέτοιμος πάντοτε να διαβάσει κάτι. Με μια ειλικρινή, παραμυθένια φωνή, που παρά το έντονο τοπικό της χρώμα, μάγευε και μη ηλειακά ακροατήρια: ένας αληθινά σύγχρονος ραψωδός.
Υπήρξε, ένας ποιητής, που τον θάνατο στη τέχνη του τον ημέρευε, του έβγαζε το κεντρί του (κάπως, όπως στο λ της οδύσσειας ο Όμηρος)· ένας άνθρωπος συγχρόνως πολύ διψασμένος, που έστησε από νωρίς μηχανισμό αφαλάτωσης των εσωτερικών του δακρύων· και το νερό των ποιημάτων που παρήγαγε, το μοίρασε σαν αγιασμό προς όλους απλόχερα.
Ναι θα τον θυμόμαστε… Υπήρξε εμψυχωτής μαθημάτων υπέρβασης της φθοράς, μέσα μάλιστα από μια μισοβουλιαγμένη επαρχία. Κρατώντας ψηλά τη σημαία της αισθαντικότητας κάλπαζε (με τον δικό του λικνιστικό τρόπο), όπως καληώρα ανεβαίνοντας για το ιερό της Δήμητρας στο Λέπρεο, κείνη την ηλιόλουστη αγαπησιάρικη μέρα… Ναι θα τον θυμόμαστε… Ήταν ένας άνθρωπος τελικά, που δεν χορταινόταν.
Η εκδήλωση εκλεισε με δύο σύντομα βίντεο, ένα με απαγγελια δύο ποιημάτων από τον ίδιο τον ποιητή και ένα με φωτογραφικό υλικό από τη ζωή και το ζωγραφικό έργο του Γιώργη Παυλόπουλου.
=======================
ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΗ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟ
Του Χρήστου Ντάντου*
Ήταν το φθινόπωρο, στον κήπο του Τάκη του Λαϊνά, όπου ο Μαρωνίτης μιλώντας περί ποιητικής στα ομηρικά έπη μάς έλεγε: «οι Μούσες δεν δίνουν τη δωρεά της ποίησης χωρίς κάποιο αντάλλαγμα, το οποίο είναι, η σύγχρονη με την δωρεά την ποιητική, αφαίρεση, ενός καίριου σωματικού στοιχείου», και στον Παυλόπουλο ήταν εμφανές (κατά ένα τουλάχιστον μέρος) τι του είχε αφαιρεθεί.
Εντούτοις, ο ίδιος ακατάβλητος, πάντα πρόθυμος για ταξίδια, κουβέντες και ξενύχτια πνευματικότητας, όχι μόνο σ’ έκανε να ξεχνάς την αναπηρία του, αλλά κάποιες φορές ο συνομιλητής του σωματικά εξουθενωμένος, ένοιωθε εκείνος κατά έναν τρόπο μισός.
Λοιπόν για μας (της ομάδας του ηλειακού «φράγματος» εννοώ) η δεκαετία του ’70 διανύθηκε ας πούμε ως δεκαετία Σινόπουλου, (τόσο εκδοτικά «Νεκρόδειπνος» «Χρονικό» «Νυχτολόγιο» κ.λπ., όσο και σε ανθρώπινη επαφή). Μετά την πρόωρη απώλεια (1981) τού μεγαλύτερου (όχι μόνο ηλικιακά, αλλά κι από πλευράς εύρους, συγκρότησης, ηγετικού ρόλου θέλω να πω), απελευθερώθηκε η εποχή Παυλόπουλου, και ευτυχώς για μας· γιατί κρατήθηκε έτσι, ιδιαίτερα ψηλά ο πήχυς.
Στο θερινό χαγιάτι του Αγιαντρέα, κάτω στο εστιατόριο ή στο σπιτάκι της οδού Αλφειού, η Μήτσα, οι ζωγραφιές του (απίστευτα συγκινητική η μέρα όπου έβγαλε ‒ξεχειλίζοντας αίσθημα‒ ένα πάκο εμψυχωμένα του χαρτόνια, και παρότρυνε να μας χαρίσει ‒και με αφιέρωση παρακαλώ‒ ό,τι μας συγκινεί), αξέχαστες οι υποβλητικές διηγήσεις του, οι συναρπαστικές αυτοαναφορές του, ο Σεφέρης η Μαρώ (καμιά φορά ο Σινόπουλος!), πανέτοιμος πάντοτε να διαβάσει κάτι. Με μια ειλικρινή, παραμυθένια φωνή, που παρά το έντονο τοπικό της χρώμα, μάγευε και μη ηλειακά ακροατήρια: ένας αληθινά σύγχρονος ραψωδός.
Υπήρξε, ένας ποιητής, που τον θάνατο στη τέχνη του τον ημέρευε, του έβγαζε το κεντρί του (κάπως, όπως στο λ της οδύσσειας ο Όμηρος)· ένας άνθρωπος συγχρόνως πολύ διψασμένος, που έστησε από νωρίς μηχανισμό αφαλάτωσης των εσωτερικών του δακρύων· και το νερό των ποιημάτων που παρήγαγε, το μοίρασε σαν αγιασμό προς όλους απλόχερα.
Ναι θα τον θυμόμαστε… Υπήρξε εμψυχωτής μαθημάτων υπέρβασης της φθοράς, μέσα μάλιστα από μια μισοβουλιαγμένη επαρχία. Κρατώντας ψηλά τη σημαία της αισθαντικότητας κάλπαζε (με τον δικό του λικνιστικό τρόπο), όπως καληώρα ανεβαίνοντας για το ιερό της Δήμητρας στο Λέπρεο, κείνη την ηλιόλουστη αγαπησιάρικη μέρα… Ναι θα τον θυμόμαστε… Ήταν ένας άνθρωπος τελικά, που δεν χορταινόταν.
Χ.Ν. 19.1.13
*το κείμενο αυτό διαβάστηκε στην εκδήλωση της 26/1/2013
*το κείμενο αυτό διαβάστηκε στην εκδήλωση της 26/1/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου