29/12/17

Δυο λόγια για τις "Μικρογραφίες" του Χρήστου Ντάντου
του Ανδρέα Φουσκαρίνη
Η τελευταία ποιητική συλλογή του Χρήστου Ντάντου που εκδόθηκε το 2016 από τις "Εκδόσεις Γαβριηλίδης" περιλαμβάνει ό,τι περίπου και μεταφορικά λέει ο τίτλος: μικρά δηλαδή σε έκταση αλλά όχι και σε σημασία ποιήματα, σε μια πλήρη και επιτυχημένη συμπύκνωση του ποιητικού φαινομένου, όπως κάνουν ακριβώς από άποψη ζωγραφική και οι μικρογραφίες των βυζαντινών χειρογράφων, στα οποία παραπέμπει έμμεσα και η γλώσσα ορισμένων από αυτά. Μικρές εν πάσει περιπτώσει ζωγραφικές και ποιητικές πινελιές για να ενισχύσουν την εικόνα του κάθε ποιήματος χωριστά, αφού όλα αυτά δεν είναι παρά ποιήματα πλήρη της μιας και μόνο εικόνας. Πλην όμως εικόνας ευθύβολης και διαυγούς, όπως και η γλώσσα τους άλλωστε, κεντήματα εν τέλει μικρά και όμορφα στο μεγάλο κέντημα της ποίησης του Ντάντου.
Εδώ έχουμε τη φύση και την κοινωνία σε αγαστή σύμπνοια, όταν όμως διαρραγεί το στοιχείο που τις ενοποιεί, τότε έρχεται αναπότρεπτα η έκρηξη, το τέλος, η αναπόφευκτη καταστροφή και το τριαντάφυλλο, όπως ακριβώς και το πρεζόνι καταρρέουν και η αρμονία χάνεται για πάντα, το ίδιο και η σωτηρία. Ένα παράδειγμα:
"Έχω τ' αγκάθια μου σήμερα
λέει το τριαντάφυλλο.
Μη με μυρίσεις.
Τα πέταλά μου απόψε
θα πέσουν.
Θα μείνω φαλακρό." (Σελ. 9)
Ο ποιητής γίνεται ένας παρατηρητής επίμονος, προσεκτικός, πειστικός, ενίοτε ειρωνικός ή κάποτε και σαρκαστικός, και παρόλο που βλέπει ή νιώθει τα πάντα εντούτοις στο τέλος είναι πάντα μόνος και νιώθει μόνος. Τίποτα δε μπορεί να διαταράξει την ηρεμία των κινήσεών του, ούτε κι αυτή η συντριβή των ψευδαισθήσεων ή η απομόνωση των αισθημάτων και η πτώση του ονείρου, ιδιαίτερα όταν κυριαρχεί η ουτοπία.
"Στο πατάρι του μικρού "καφέ"
κατάμονος ήμουν,
απ' το μυαλό μου αντέγραφα" (Σελ. 20)
Ποίηση επιγραμματική, αποστεωμένη, χωρίς τίποτα περιττό, χωρίς ψιμύθια και αδιάφορες κορώνες και εικόνες διαυγείς, στιλπνές, καθαρές όπως και οι αναγκαίες για την πρόσληψη του ποιητικού φαινομένου μεταφορές, με μια ελαφριά δόση υπερρεαλισμού.
\ "Τι μου τριγύρναγες
ένα καλοκαίρι,
σε πάμπλουτες γριές παραλίες
με ναυαγοσώστη στολή
κιάλια κι ενθουσιασμό
Εσύ
που ούτε κολύμπι
καλά καλά δεν έμαθες..." (Σελ. 11)
Μια κάποια απογοήτευση, θεμιτή ίσως, μελαγχολική διάθεση, προσδοκία που διαψεύδεται γρήγορα, πόνος νοσταλγικός μιας ημέρας που δεν θα έλθει ποτέ ξανά, όχι όμως απαισιοδοξία, αλλά μια συγκρατημένη, στωική εγκαρτέρηση και αισιοδοξία.
"Σκυμμένος στ' ακρογιάλι
συλλέγεις τρύπια
χαλίκια-σκουλαρίκια,
πεσμένα από τ' αφτιά
της αιωνιότητας.
Μόλις τα φέρνεις σπίτι,
πέτρες." (Σελ. 32)
Κι ο αγώνας ιερός, ακόμα κι όταν είναι προδωμένος από πριν, ναρκοθετημένος από παντού και συνεπώς μάταιος, αφού το αποτέλεσμα είναι γνωστό προτού ακόμα ξεκινήσουν οι διαδικασίες του.
"Γιατί αλλάζεις τους κανόνες
στη μέση του παιχνιδιού...
Αφού θα χάσω που θα χάσω
άσε ως το τέλος τουλάχιστον
να το παλέψω..." (Σελ. 36)
Και να κλείσω με μία αντιστροφή της ποίησης του Βάρναλη με όπλο την Καβαφική ειρωνεία:
"Πού είσαι νιότη που 'δειξες
ό,τι ακριβώς θα γίνω
αλλά να σε διαβάσω τότε
καθόλου δεν ήξερα". (Σελ. 54).
Μια ποίηση που εξακολουθεί να με συγκινεί ακόμη, αφού άλλωστε διάγει από καιρό την ώριμη ηλικία της, με την ελπίδα ότι θα δώσει και άλλους πλούσιους καρπούς στο μέλλον.

Ανδρέας Φουσκαρίνης. Δεκέμβρης 2017. (από ανάρτηση στο facebook)

15/12/17

ΑΝΑΒΟΛΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ

Η αναγγελθείσα για τις 16.12.17 εκδήλωση για τον Γ.Γραμματικάκη στα Λεχαινα ανεβλήθη και θα πραγματοποιηθεί σε ημερομηνία που θα ανακοινωθεί προσεχώς.
Πολιτιστική Ομάδα Φράγμα